Διαβάστε τι έγραφε το περιοδικό ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ στο τεύχος 8, τον Οκτώβρη του 1986:

Στο χολερικό πείσμα των εκφυλισμένων παρατάξεων και θεσμών ανέκαθεν τρανώσαμε την τίμια και περήφανη γνώμη μας αδιαφορώντας για το αντίτιμο της θυσίας. Το ίδιο και τώρα καινοτομούμε θίγοντας ένα καυτό εθνικό ζήτημα, θέτοντάς το στις αρχές του αίματος και της καταγωγής, απόρροια της δυναμικής μας φυλετικής κοσμοθεώρησης.

 

Τινάζοντας μακριά τα κομμάτια μιας φτηνής προπαγάνδας ή συνήθειας καλοβολεμένων κι αμόρφωτων ανθρωπίσκων ανατρέξαμε με πατριωτικό πάθος στην ιστορία, για να κηρύξουμε την ακλόνητη ομοαιμία Ελλήνων και Αλβανών ή Αρβανιτών.

 

Γνώμη που-την τεκμηριώνει η αρχαία μας παράδοση και γνώση εκτεινόμενη έως τα σήμερα κι αγκαλιάζοντας κάθε τομέα του πολιτισμού μας. Πέρα απ’ τη γενικότερη συγγένεια Ιλλυριών και αρχαίων Ελλήνων μέσω της ινδοευρωπαϊκής προέλευσής τους, η προσεκτική παρατήρηση της ιστορίας ενισχύει την ταύτιση της εθνικής ύπαρξης.

 

Καταρχάς ξεκινώντας απ’ τη γλώσσα, δίνουμε το ερέθισμα στους εξειδικευμένους επιστήμονες για μια ξεκάθαρη σύγκριση της αρβανίτικης διαλέκτου με κείνη της Ομηρικής [Άρ - α (χωράφι) ομηρ. Άρ-ουρα, Κιάς (φθάνω), Κίω, Πουν (δουλειά) Πόνος, Βήνν (έρχομαι) βαίνω, Βαρ (τάφος) βάραθρον, Σίκνν (φεύγω) είκω, Μπάλτ (λάσπη), βάλτος, Κυ (γονιμοποιώ), κύω (έγκυος), Ιάττα, ί Γάτι (πατέρας) τάττα, άττα και ιέτας (Ησύχειος)]. Τόσο που αυτή η σχέση να μοιάζει εκπληκτική λαμβάνοντας υπ' όψη τη διατήρηση του Διγάμματος (F), του αφώνου αρχικού (X) μέχρι την κατάληξή του στη δασεία των Αλεξανδρινών (C). Αποφεύγοντας τις πολυπληθείς γλωσσολογικές αναλύσεις ωθούμε στην αναζήτηση και έρευνα όσους βρίσκονται στην άγνοια ή στην προκατάληψη θυμίζοντάς του απλά τις ετυμολογικές ρίζες του ελληνικού πανθέου, DI και ΖΗ (Ζην, γεν. Ζηνός), ' Ηελλ (Ηέλιος), Δε και Δέα (Γέα - γη) και της θεογονίας, ' Ερετ (έρεβος), Κοχ (Κρόνος), Νεμ (Νέμεσις), Deti ( Θέτις), Μάρτ ('Αρις). Χώρια φυσικά την πασιφανέστατη ομοιότητα λέξεων διασωζομένων τόσο στην Αλβανική, όσο και στην Νεοελληνική (Μπορ - μπόρα, Βορηάς - Βορέ, Νοτί -νότος, Χ+ιππιν - ιππεύω, Στέρεμ - στερούμαι, Δρυ - δρυς, Μυάλ - άμυλον, Βουή - βοή κ.α.) καθώς και τη διατήρηση ίδιων λέξεων (Μπέσα, μπαμπέσης, καχληγώνω, Φούρκα, Πουλί, μπάρμπας).

 

Γνωρίζοντας την αξία των αγώνων των ηρώων προγόνων αποδίδουμε ιστορική δικαιοσύνη τιμώντας τη δράση τους ανεξάρτητα από την ειδική τοπική τους καταγωγή. Και στην αναγνώριση της ευρείας ελληνικότητας θα προσθέσουμε τις εξάρσεις τούτης της ιστορίας, θυμίζοντας τους αγώνες του Πύρρου, της Τεύτας, του Φάριου, είτε και του Γένθιου, συνολικά κατά της Ρώμης. Μα και στη συνέχεια, μήπως θάταν ανακρίβεια ο ισχυρισμός πως τούτο το κομμάτι του λαού μας απετέλεσε κατά τα Βυζαντινά χρόνια τον Ακρίτα των Β.Δ. συνόρων; Ιλλυριοί στρατηγοί όπως ο Μούντος, ο Βελισσάριος και οι Βρανάδες μα και ίδιοι αυτοκράτορες όπως ο Μ. Κων/νος (Δαρδανός απ’ τη Ναΐσσό), ο Αναστάσιος Α', ο Ιουλιανός κι ο Λέων ο Σγουρός δίνουν εδώ μάλλον την πληρέστερη απάντηση. Η εκτίμηση του σφρίγους με το οποίο πότισαν τη μητέρα Ελλάδα αυτά τα Βορειοδινάρια φύλλα της πατρίδας είναι όχι απλά απαραίτητη μα και αληθινή. Γιατί οι ένθερμοι πολεμιστές που πύκνωσαν με τον ηρωικό τους τρόπο ζωής τον αποκαμωμένο Μωριά, τη Ρούμελη, τα Εφτάνησα, την Ήπειρο και την υπόλοιπη χώρα έδωσαν αναντίρρητα μια νέα πνοή και βοήθεια στον επαναστατημένο αδελφό του νότου, τόσο που δίκαια να χαρακτηριστούν σαν οι Δωριείς του Νεωτέρου Ελληνισμού. Πίσω απ'τον πορωμένο δολερό φανατισμό και τις ακατανόητες συστολές που εσκεμμένα καλύπτουν ένα απ’ τα πιο ωραία στοιχεία της ιστορίας μας, προβάλλει η αρβανίτικη θυσία και λεβεντιά κατά τους χρόνους της εθνεγερσίας του '21. Η ηγεμονική προσφορά της οικογένειας Γκίκα στη Μολδοβλαχία, η αδούλωτη ντομπροσύνη των Μπουαίων, Γριβαίων, του υπερασπιστή των Σκούρτων Βουντζαρά, των Μπαρδουνιωτών, των Λαλαίων και Σουλιωτών, η κήρυξη της επανάστασης στη Μεσσηνία το Μάρτη του ’ 21 απ' τους Ντρέδες, οι αμέτρητοι αγωνιστές της Ύδρας και των Σπετσών, μορφές ακατάλυτες στο πέρασμα του χρόνου όπως οι Κόκκλας, Ανδρούτσος, Κατσιώνης, Γκρίντζαλης, Πλαπούτας, Κατσαντώνης, Μιαούλης, Κολοκοτρώνης, Σπυρομήλιος, Μπουμπουλίνα, Καραϊσκάκης, Κουντουριώτης, Μπότσαρης. Εκφραστές του αντιτουρκικού μένους ο Αλέξανδρος της Βαλκανικής Καστριώτης ή Σκεντερμπέης μαζί με την τόσο παρεξηγημένη φυσιογνωμία του Λιάπη Αλή Πασά, του πρώιμου πολιτειακού οργανωτή (ηθελημένα ή όχι) της ελληνικής άμυνας.

 Έναν ρόλο φυσικά που εγκληματικά παραγνωρίζουν οι ειρηνολάτρες νέοι ιστορικοί της γλαφυρής εξύψωσης Φαναριωτών απ' τη μια, και κοινωνικοανατρεπτικών νοημάτων απ ' την άλλη αγνοώντας πάντα τις σύγχρονες για την εποχή απόψεις του Μπάυρον, του Μπάρτολντυ, του Φίνλεϋ, του Μίλλερ κι αυτού ακόμη του Β. Ουγκό.

Στο θεματοφύλακα όμως των αρχαίων αξιών, άνθρωπο απλό και ξάστερο, καθόλου δεν ξενίζει τούτη η θέση μιας και περικλείει ολόκληρη την αισθητική, την εθνική και κοινωνική αντίληψη και το ανδρείο ηρωικό συναίσθημα του τόπου. Αυτό το ποικιλοτονισμένο απ’ τη μυθολογία που θέλει τον Ιλλυριό αδελφό του Κέλτη και του Γαλάτη, γιό της Αρμονίας, απ' τ’ αρβανίτικα καγγέλια, τα τσάμικα, τ’ αρχαιοριζωμένα μοιρολόγια και την ακράτητη έπαρση μιας κλειστής ετοιμοπόλεμης φάρας που φέρνει μαζί της το «λακωνίζειν», τους λαϊκούς μύθους και τις αρχαίες γιορτές, τα φλουριά των Μακεδόνων βασιλιάδων, τους χορούς και την αδιάκοπη Σπαρτιάτικη εκπαίδευση.

Γραμμένο συχνά το παιγνίδι της ιστορίας από ανάξιους κερδοσκόπους «λόγιους», εύκολα παρασύρει και την κοινή γνώμη στην αποδοχή του, το ίδιο πιο εύκολα παίζεται και στις μέρες μας από ύπουλους πράκτορες ανατολικών ή δυτικών συνασπισμών. Το περήφανο πιστεύω μας θα τ' οδηγήσουμε μέχρι τη δικαίωσή του γιατί είναι καθάρια ελληνικό, αδιαφορώντας για τα δικαιώματα φιλελεύθερων αστών και πολεμώντας με μίσος τους προδοτικούς μπολσεβίκους που σηκώνουν με ύποπτες διευθετήσεις τα λάβαρα των σταλινικών ηγετών της διεφθαρμένης κυβέρνησης εκείνης της χώρας. Θυμούμενοι τη λεβέντικη πρόταση της Αλβανικής επιτροπής το 1945 που αντέκρουσε μανιωδώς ο κ. Αβέρωφ (γιατί;) και που αντιστοιχούσε στην επιθυμία για ένωση με τη μητέρα Ελλάδα, κηρύττουμε σαν εθνικιστές με νέα πίστη πως η Αλβανία είναι ελληνική γιατί απλούστατα οι Αλβανοί είναι Έλληνες. Αναλογιζόμαστε σαν εθνικο-σοσιαλιστές την προσφορά των Skanderbeg SS στις μάχες του Όντερ και ξαναφέρνουμε σαν φυλετιστές ζωντανή όπως την αναφέρει ο Φωτιάδης τη φράση του όρκου της 15ης Ιανουαρίου του 1821 για τη μπέσα μεταξύ Ελλήνων ανδρών χριστιανών και μουσουλμάνων Αρβανιτών εναντίον του Τούρκου δυνάστη. «Όποιος γίνει άπιστος και αρνηθεί τον όρκο να είναι έξω από το Ντιν-ισλάμ, να είναι αρνητής του Χριστού, μα πιότερο ας πεθάνει Οβριός». 

 

ΦΑΕΘΩΝ